..........

Zifiri bir gece örtüyordu, dudaklarımdan ıslığıma dökülen son cümleyi; " Sensizlik bir fahişe gibi, kol geziyor beynimde, davetkâr gözler kırpıyor, adımı çağırıyor... Duymuyorum seni, çünkü sesin de kendin gibi çok alçak…!" dme®

..........

Biz, geleceği planlarken dünden gerçek güçler, bugündense hayal gücü alırız... dme®

..........

Ey sevgili ! Gerçekten sevmemiştin zaten beni. Benden korktuğun ölçüde beni yaşatıyordun yüreğinde...Korkuyu yitirdiğin o gün anladın, bir ölüye sûni solunum yaptığını... dme®

..........

Beni her çağırışında koşarak geldim yanına, beni köpek ettiğini bilsem, kemiklerimi gömerdim bedenine...dme®

HazaN

Nasıl da biliyor bir yaprak, dalından düşeceği zamanı,
Önce yeşilinden vazgeçiyor, sonra sararıp soluyor..
İşte sevgili; biz de tıpkı dal ve yaprak gibiyiz..
Sen yeşilinden vazgeçtin ilkin sonra da sararıp düştün benden..
Söyle sevgili; yaprak da dal da bilir mi ki hazanı?
Bilirler mi ki terk edişin mevsimini?
Ben de bilmezdim sevgili,
Ben de bilmezdim, sarı ayrılıklar uğruna tüketilen yeşilleri...
Düşen dalları, kurumuş hayalleri…
Ben de bilmezdim sevgili,
Bilseydim eğer; kök olurdum, her mevsimi layıkıyla seyreder,
Yapraklara dallara nasihat ederdim…
Dallar, gücünü kökünden, gençliğini yapraklarından alır derdim..
Ve her yaprak, dalına olan aşkından sararıp solar derdim…
Unut gitsin hepsini sevgili...
Ne kök, ne dal ne de yaprak gerek..
En güzeli kurumuş bir yaprağa basıp çıkan sesten haz almak… dme®

DünyaM

Bir bekleyiş var gözümde, incecikten akıp gidiyor, dikmiş gözünü zamana,

Bir an bu beklediğim, bir hal alma, bir durulma

Cân-ı gönlüm istiyor, kana kana susamışcasına, kurumuş kavrulmuşcasına

Bekle diyor beklenen, biraz daha var sıyrılmana, bir anlık daha yaşa

Arkama bakmadan, önüme katmadan, durup duraksamadan hevesle gidesim var

Huşû içinde mutluluktan arınmışcasına, gözyaşlarına sarılmışcasına

Gönül bu diyorlar ya, o cinsten avunmamacasına..

Kimin kimsen yokmuş da, dünyayı iki elinin arasında boğmuşcasına

Hani derler ya, kısacık hayat, ömür kısa, gençlik kıymetli…

Ne hayat kısa, ne ömür ne de gençlik kıymetli benim dünyamda

Acınaklı bir bekleyişten başkası değil bu âcizane hallenme...

Ölenler

Aklı evvel değilim

Yüreğim son nefesine kadar sâdıktır ruhuma

Yalnız; aklımdan çıkmayanlar için bir yer yaptım kuytuya

Orada sen de varsın

Çatı katı tavan arası boşluklarımda

Hobi gibi arada uğruyorum

Öte yanda gerçeğim; ruhuma içtiğim ant

Söz verdim ölenlere,

Söz verdim ölümümü bekleyenlere

Nihayetinde ve bilhassa öleceğim bir yerde

Ancak; en son hatırlayacağım şey; kafesim

Akıl zincirinde, mantık tekelinde

Tüm katmanlarım çözülecek dünyanıza

Dünyanız aç ve sefil, bittabi leşçil

Kollarımı iki yanda sallanırken gören siz

Onların kanat olup uçtuğunu anlayamayacak

Sessiz ve rüyanın gerçeği kadar çıplak

Yukarıdan ise; sıyrıldığım kabuk

Beni son gördüğü yerde hatırlayacak herkes

Bense onları, beni son unuttukları yerde

Boyunlar dikilecek, gözyaşları dinecek

Bazen evin bir köşesinden bana ait kötü bir şaka çıkıverecek

Başköşeye mi konacak, yoksa divanın altına mı gizlenecek?

Hey! Gizliyim ben, bulamazsınız, ölmeniz bile yetmeyecek

Çünkü diriler ölüleri, ölüler dirileri gömecek

Saat kaç?

Hangi yıldayız?

Zamanın olmadığı yerde bunlardan söz edilmez

Haydi, bir daha ölelim, bu sayılmaz

Çünkü ölenler, dirileri gördükçe her gün bir kez daha ölürler…

Farklı

Ayrılık çanları çalıyor zihnimde

Yine ve yeniden farklı olanı yapıyoruz

Mutlu olmak yerine, hüznü seçiyoruz

Hüzün; göğsüme oturan sensizlik

Yok olanın pahabiçilmez ağırlığı

Yok edilmenin ve altında ezilmenin

Sen farklısın; o yüzden seni diğerlerinden çok daha farklı terk edeceğim seni

Terk edileceğim ya da, mağlup olacağım elimde bağımsızlık parçasıyla

Bomboş eller, açık ve titrek

Dileniyorlar, çizgileri çok belirgin

Soğuk bir metal parçası değecek avuçlarına

Ağlamak, ücrete dâhil değil

Delikanlı gibi ağla

Ardında hiçbir iz bırakmadan

Delikanlı gibi sevmemiştin ki

O yüzden durup el salla kendine

Arkana bakma çünkü o senin önüne kattığın

Önünde adım adım arşınladığın

Çok mahvolacaksın

Önüne bak

Arkandan vurmam seni

Önünde durmam

Yanında idim

Sen hiç görmedin

Öldüm

Yanına gömdün beni…

Yırtık Hayaller

Kurumuş bir toprağın, çatlağından sızan ışık gibi saklıyız aramızda

İçimizde sır gibi sıcak, varlığımıza baktıkça biz,

Gömülüyor duygular, açılıyor kilitler ve eriyor tabutlaşan bedenler

Biz kim mi oluyoruz seninle?

Biz yarım kalan bizi, kıyasıya elinden ve dilinden kavramış,

Yırtık hayaller onaran ve

Atık sözcüklerin yanık uçlarını tamamlayanız

Bana sen kimsin diye sorduklarında

Omuzlarımı silkip ben O’yum diyorum

Çünkü sen benden yana ve benden öte olan tek şeysin

Uyanınca sensizlikten utanıyorum,

Elini başucumda, hemen yastığımın altında göremeyince ağlıyorum

Ve aynaya yarım bir et parçası olarak yansıyorum

Geceleri tam da bu sebepten

Hep adını çağırıyorum

Bir gün duyurabilirsem sana sesimi

Birimiz ölmüştür sevdiğim…

Sen

Aniden yalnızız ve daima farkındayız

Sen ve soğuk bir yatak aynı şeyleri vaat ediyorsunuz

Ve ben ikinize de sığınamıyorum

Ta kendisi ıssızlıksa yalnızlığımın

Ben gecenin körü gözlerimden

Tavanlara eskizler kırpıyorum

Ah gelmeyen biz ve kayıp bir hüviyet gibi

Kara lekeli geçmişimiz

Beni bana anlat diyordun ya

Geçen gecenin çimenli sohbetinde

Sen sevgilim;

Hiçbir zaman anahtarı olmamış posta kutusundan

El yordamıyla aradığım eski bir dost mektubu gibiydin

Sen; yârim dediğim sen,

Hiçbir zaman ehlileştiremediğim yırtıcı bir kuş, tüylerine aldandığım

Ve ben sevgili, belki de seni yok sayıp kendim olabilmeye çalışırken

Beni yok sayan sen, yok olduğun noktada varlığımı teneffüs ediyordun…

Deniz Meltem Esen