Ölenler

Aklı evvel değilim

Yüreğim son nefesine kadar sâdıktır ruhuma

Yalnız; aklımdan çıkmayanlar için bir yer yaptım kuytuya

Orada sen de varsın

Çatı katı tavan arası boşluklarımda

Hobi gibi arada uğruyorum

Öte yanda gerçeğim; ruhuma içtiğim ant

Söz verdim ölenlere,

Söz verdim ölümümü bekleyenlere

Nihayetinde ve bilhassa öleceğim bir yerde

Ancak; en son hatırlayacağım şey; kafesim

Akıl zincirinde, mantık tekelinde

Tüm katmanlarım çözülecek dünyanıza

Dünyanız aç ve sefil, bittabi leşçil

Kollarımı iki yanda sallanırken gören siz

Onların kanat olup uçtuğunu anlayamayacak

Sessiz ve rüyanın gerçeği kadar çıplak

Yukarıdan ise; sıyrıldığım kabuk

Beni son gördüğü yerde hatırlayacak herkes

Bense onları, beni son unuttukları yerde

Boyunlar dikilecek, gözyaşları dinecek

Bazen evin bir köşesinden bana ait kötü bir şaka çıkıverecek

Başköşeye mi konacak, yoksa divanın altına mı gizlenecek?

Hey! Gizliyim ben, bulamazsınız, ölmeniz bile yetmeyecek

Çünkü diriler ölüleri, ölüler dirileri gömecek

Saat kaç?

Hangi yıldayız?

Zamanın olmadığı yerde bunlardan söz edilmez

Haydi, bir daha ölelim, bu sayılmaz

Çünkü ölenler, dirileri gördükçe her gün bir kez daha ölürler…